“De oude toren laat zich horen,
hetzij bij vreugde of bij leed.
Elk van ons die kent zijn klank,
houdt zich als steeds voor hulp gereed.
Moederspraak en kinderplichten,
binden ons hier met de grond.
Heerlijk is het hier te wonen,
daar waar eens mijn wieg op stond.”
Uit volle borst wordt naast het eerste couplet en het refrein ook het tweede couplet van het Markelose volkslied tijdens het Markelose Dorpsfeest gezongen.
Maar weten we eigenlijk nog wel waarom en wat we precies zingen? Of zingen we misschien wel omdat het zo hoort?
In de afgelopen jaren heeft u ons regelmatig horen praten over Noaberschap. Wi’j bint oe neudig en wij willen Martinuskerk zijn voor alle Markeloërs. Dit zijn niet zomaar woorden… ze geven exact de woorden weer, zoals beschreven in het Markelose volkslied. “De oude toren laat zich horen, hetzij bij vreugde of bij leed…”. Maar wat is er vandaag de dag nog over van het Noaberschap in Markelo?
We worden met elkaar steeds individualistischer en de wereld verandert razendsnel. We zijn druk druk druk druk…. Als je een afspraak wilt maken voor een kopje koffie is het een ware uitdaging om een gaatje te vinden in agenda’s. Er móet van alles…
Werken om hond, huis, kind en caravan te kunnen betalen. Tegenwoordig noemen we dit met een prachtig woord bestaans- zekerheid. We moeten bijblijven op social media: Instagram, Tik Tok en Facebook. Delen en liken. Niet of iets belangrijk en de moeite waard is, maar de hoeveelheid duimpjes en de ontvangen hartjes zijn van groot belang. AI (Artificial Intelligence) is een modewoord geworden en de wereld draait om chatGPT om brieven te schrijven, presentaties te maken of verslagen te schrijven en controleren. Het is voor ons soms allemaal bijna niet meer te volgen…
De vraag dringt zich dan ook op of we dit allemaal daadwerkelijk willen, of dat we het doen omdat de omgeving en de nieuwe tijd dit van ons vraagt.
Je zou nu kunnen denken dat Noaberschap niet meer bestaat… of in ieder geval, zwaar onder druk staat. Gelukkig! Niets is minder waar. In Markelo is Noaberschap al generaties een begrip. Wij zien en ervaren dat er veeel initiatieven zijn die zich baseren op het ‘oude’ Noaberschap. Elkaar kennen en ontmoeten: koffiedrinken in de Martinushof op zondagen donderdagmorgen, ontmoeten in de boekenmarkt, de Martinuswinkel en bij gespreksgroepen, elkaar helpen op basis van wederkerigheid. Samen delen en voor elkaar klaarstaan is de kern van ons samenzijn. Het grote verschil met vroeger is dat het ‘heilig moeten’ er niet meer is. De absolute economische noodzaak is verdwenen.
Dit heeft tot gevolg dat Noaberplicht plaats maakt voor Noaberkeuze. Er is meer vrijheid in individueel handelen van de mensen vanuit een collectief bewustzijn, waarbij gebruikgemaakt wordt van de moderne middelen en media om de onderlinge binding met elkaar in stand te houden. Het is geen vervanging van persoonlijk contact maar juist een aanvulling daarop. Het nieuwe Noaberschap is een netwerk van mensen gebaseerd op de kernwaarden van het ‘oude’ Noaberschap, waarbij men elkaar helpt en bijstaat om samen aangenaam te wonen, werken en leven.
Voor de Martinuskerk zal Noaberschap ook in de komende jaren het speerpunt blijven. Wi’j bint en blieft mekare neudig! Het refrein van het Markelose volkslied mag dan van ons ook voor het 100-jarig bestaan van het kerkblad uit volle borst gezongen worden, wellicht met een kleine aanpassing…
“Ja, in dat kleine dorpje,
daar in dat Twente land.
Door traditie goed geborgen,
smeden wij een sterke band.
Wij zijn van goede wille saam,
houden hoog steeds onze naam.
Markelo ons dierbaar oord,
Martinuskerk, die ons hart bekoort.”
Marti Pluygers